Charity Scribner

W Requiem dla komunizmu Charity Scribner bada politykę pamięci w postindustrialnej literaturze i sztuce. Pisarze i artyści z drugiego świata Europy odpowiedzieli na ostatni kryzys socjalistyczny dziełami, które wahają się od trzeźwego opisu do melancholijnej fiksacji. Ta książka jest pierwszym przeglądem tej dziedziny kultury. Dziś, gdy kultury Europy Wschodniej i Zachodniej łączą się w Infobahn późnego kapitalizmu, drugi świat zostaje w tyle. Unia Europejska uznała za przestarzałe struktury, które kiedyś definiowały i łączyły miasta przemysłowe od Manchesteru po Karl-Marx-Stadt - rozkładające się fabryki i kolektywy pracownicze, zmarnowane ideały państwowego socjalizmu i państwa opiekuńczego. Marksistowscy przedstawiciele globalnego imperium postrzegają ten historyczny zwrot jako okazję do wychwalania „lekkości i radości bycia komunistą”. Ale dla wielu pisarzy i artystów z lewicy konsekwencje kryzysu socjalistycznego ubiegłego stulecia wymagają elegii. Ten żal wywołał mnożenie się tekstów literackich i dzieł sztuki, a także boom na wystawy muzealne, które ścigają się, by opiekować się wrakami socjalizmu i jego przemysłowymi pozostałościami. Najlepsze z tych dzieł nie prowadzą nas z powrotem do fabryki. Raczej szukają czegoś, co można z tego wyciągnąć: nieustępliwych momentów solidarności między mężczyznami i kobietami, które nie zgadzają się z rynkiem lub planem. Requiem dla komunizmu eksploruje wybór znaczących dzieł. Obejmują one narracyjną trylogię Johna Bergera „W ich pracy”; Documenta, niemiecka platforma współczesnej sztuki i idei; kino żałobne Krzysztofa Kieślowskiego i sfilmowane kroniki Solidarności Andrzeja Wajdy; sztuka Josepha Beuysa i Rachel Whiteread; powieści Christy Wolf; oraz antynostalgiczne wspomnienie Leslie Kaplan o materialnej pracy kobiet we Francji. Sortując wśród ruin drugiego świata, krytyczne umysły współczesnej Europy dążą do ocalenia zarówno pozostałości socjalistycznych ideałów, jak i towarzyszącego im ukrytego potencjału feministycznego.